ห้องน้ำเก่าหลังตึก

ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่แถวชานเมือง มีข่าวลือมานานเกี่ยวกับ ห้องน้ำเก่าหลังตึก ที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ บ้างก็ว่าในคืนที่ฝนตก จะมีเสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากในห้องน้ำร้างนั้น บ้างก็ว่าเคยมีเด็กนักเรียนคนหนึ่งหายตัวไปในนั้นแล้วไม่มีใครพบร่างของเขาอีกเลย แต่แม้จะมีเรื่องเล่าลึกลับเหล่านั้น กลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่งก็ไม่ได้ใส่ใจ

เด็ก ๆ ในวงดนตรีโรงเรียนกลุ่มนี้กำลังซ้อมกันอย่างหนักสำหรับการแสดงในงานประจำปี ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง ไม้ กีตาร์, แนน กลอง, ป่าน นักร้องนำ, และเพื่อน ๆ อีกสองสามคนที่ช่วยกันดูแลเรื่องการจัดเตรียมอุปกรณ์และแสงสี งานโรงเรียนปีนี้เป็นงานใหญ่ที่พวกเขารอคอยกันมานาน และพวกเขาต้องการให้การแสดงของพวกเขาโดดเด่นที่สุด

ค่ำคืนหนึ่งที่ฝนเริ่มโปรยปราย พวกเขายังคงซ้อมกันจนดึกดื่น บรรยากาศในโรงเรียนเริ่มเงียบสงัดจนผิดปกติ อาคารทั้งหลังปิดไฟจนหมด เหลือเพียงห้องซ้อมดนตรีที่เปิดไฟสว่าง แต่แม้กระนั้น ความมืดจากภายนอกก็ดูเหมือนจะคืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

“อีกครั้งนะ! เอาจริง ๆ ครั้งนี้ต้องดีแล้ว!” ไม้พูดเสียงดัง ในขณะที่เขาตั้งสายกีตาร์ใหม่ หวังว่าครั้งนี้จะไม่มีข้อผิดพลาด

พวกเขาเริ่มเล่นเพลงอีกครั้ง เสียงดนตรีก้องกังวานไปทั่วห้องซ้อม ทว่าทันใดนั้นเอง ไฟในห้องก็เกิดกระพริบขึ้นอย่างน่าประหลาด และไฟหนึ่งหลอดก็แตกลงทันที สร้างเสียงดัง “เปรี๊ยะ” จนทุกคนสะดุ้ง

“โอ้ย! อะไรอีกเนี่ย!” ป่านอุทานขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ไฟจะมาเสียอะไรตอนนี้”

ไม้ลุกขึ้นยืนและเดินไปดูสวิตช์ไฟ แต่เมื่อเขาเปิดดู ทุกอย่างดูปกติ แต่ความเงียบที่เกิดขึ้นกะทันหันทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัด แนนที่นั่งอยู่ตรงกลองจู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างผ่านตาเธอไปอย่างรวดเร็วจากมุมห้อง

“มีใครเห็นอะไรบ้างไหม?” แนนถามพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ทุกคนส่ายหัว แต่ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วห้องทำให้บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไป พวกเขาตัดสินใจพักซ้อมและออกจากห้อง

“เดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวตามไป” ป่านพูดและเดินลึกเข้าไปในอาคารหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องน้ำเก่าที่ไม่มีใครกล้าเข้า แต่เธอกลับไม่รู้ว่ามันคือที่เดียวกับที่ถูกเล่าลือมาตลอด

ในขณะที่ป่านเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ ความชื้นและกลิ่นอับรุนแรงทำให้เธอต้องย่นจมูก ภายในห้องน้ำเก่านั้นมีแสงไฟสลัว ๆ ส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่แตก ป่านรีบเดินไปที่หนึ่งในห้องน้ำที่ดูดีที่สุด แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตู เสียงแว่วบางอย่างทำให้เธอหยุด

เสียงเหมือนคนสะอื้น…

ป่านหันหลังกลับและมองไปที่ห้องน้ำแถวสุดท้าย ประตูห้องนั้นปิดแน่นสนิท แต่มันเริ่มโยกไปมาช้า ๆ ราวกับมีคนอยู่ข้างใน เสียงสะอื้นนั้นยิ่งชัดขึ้น จนป่านรู้สึกขนลุกไปทั่วร่าง

“มีใครอยู่ในนั้นเหรอ?” ป่านถามด้วยความกล้าเล็ก ๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา นอกจากเสียงสะอื้นที่ยังคงดังต่อเนื่อง

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังมาจากทางเดิน ป่านหันไปมองและเห็นเงาดำเลือนรางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วผ่านหน้าเธอไป มันเคลื่อนไปยังห้องน้ำสุดท้ายซึ่งประตูเริ่มเปิดออกเองอย่างช้า ๆ

ป่านร้องเรียกเพื่อน ๆ ด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ก็ไม่มีใครตอบ เธอหันกลับมามองประตูห้องน้ำที่ตอนนี้เปิดออกจนสุด ภายในห้องนั้นมีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ ท่ามกลางความมืดที่ครอบคลุม

ทันใดนั้น ร่างนั้นก็พุ่งตรงเข้ามาหาป่านด้วยความเร็ว เสียงกรีดร้องของเธอดังก้องไปทั่วอาคาร แต่ก่อนที่เธอจะสามารถทำอะไรได้ ร่างนั้นก็หายไปในพริบตา ทิ้งให้ป่านล้มลงด้วยความตกใจ

ไม้ แนน และเพื่อน ๆ คนอื่นได้ยินเสียงกรีดร้อง รีบวิ่งตามมาที่ห้องน้ำ เมื่อพวกเขามาถึงก็พบป่านนั่งตัวสั่นอยู่ที่พื้น เธอร้องไห้และพูดจาตะกุกตะกัก “มี…มีอะไรบางอย่างในนั้น…”

ไม้เข้าไปช่วยป่านขึ้นมา และมองเข้าไปในห้องน้ำ แต่ทุกอย่างดูว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย

หลังจากเหตุการณ์นั้น เด็ก ๆ ต่างก็กลับบ้านกันด้วยความหวาดกลัว และเช้าวันต่อมาพวกเขาตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ครูฟัง แต่สิ่งที่ครูเล่าให้พวกเขาฟังกลับน่ากลัวกว่าที่คิด ครูบอกว่าเมื่อหลายปีก่อน มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งเสียชีวิตในห้องน้ำนั้น เธอถูกเพื่อน ๆ รังแกและถูกขังไว้ในห้องน้ำจนเธอตาย

ตั้งแต่นั้นมา วิญญาณของเธอก็วนเวียนอยู่ในห้องน้ำนั้น ไม่เคยจากไปไหน และเสียงสะอื้นที่ป่านได้ยินก็คือเสียงของเด็กคนนั้นที่ยังคงรอคอยใครสักคนมาช่วยเหลือ…

หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป พวกเขาก็ไม่เคยกล้าเข้าใกล้ห้องน้ำเก่านั้นอีกเลย และในทุก ๆ ครั้งที่พวกเขาผ่านไป พวกเขาก็ยังคงได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบา… เสียงที่ยังคงรอคอย…